|
Sayın Eomer07 ne güzel yazmışsınız.
99 depreminden sonra binamızı söyle bir kontrol edip evde yatmaya devam ettim. Arkadaşlarımın ısrarı daha doğrusu zorlamasıyla bir gece dışarıda kaldım. Dostlarım beni vurdumduymazlıkla suçladı. Bir kısmı da korkmamamın aptalca olduğunu söyledi.
Ben "Korku, acı vs. gibi hisler insanı korumak içindir. Hislerimle de korkarım ama akıl süzgecinden geçmeyen korkular bizi korumazlar." dediğimi hatırlıyorum.
Sonrasında ne mi oldu?
Üsküdar'daki labirent gibi sokağımı terk edip yapımına şahit olduğum ve güvendiğim bir binaya taşındım. Çok günü gününe olmasa da hemen her yıl ailemle deprem sırasında ve deprem sonrasında neler yapacağımızı konuşup planladık. Bazı mobilyalarımı duvarlara sabitledim.
Beni vurdum duymazlık ve lüzumsuz cesaretle itham eden arkadaşlarımın ikisinin binaları kontrol edildi, depreme dayanıksız oldukları tesbit edilmesine rağmen hala o binalarda oturmaya devam ediyorlar.
İçinde yaşadığım bu toplumu ben anlamıyorum. Sadece bu konuda değil, hemen her konuda kendimi yabancı gibi hissediyorum.
|